Schaamte om te zingen

Als ik als kind en later als puber zong, werd ik uitgelachen door mijn zus. "Doe niet zo ergerlijk", zei ze dan.

Ik zong dan ook nooit als zij thuis was en eigenlijk ook niet als mijn ouders er waren.

Mijn vader en moeder daarentegen hadden geen enkele schaamte om hun zangkunsten te pas en onpas te etaleren. Mijn moeder kon (en kan) een Callaswaardige riedel zingen en mijn vader reserveerde de zondag voor zichzelf als vocale uitlaatklep.

Pa tetterde de hele dag allerlei aria's mee. Ik zie het nog voor me: Zijn armen over elkaar gevouwen, zijn knietjes overstrekt en dan dat expressieve scheve hoofd. Niet te handelen die dramatisch, emotionele gezichtsuitdrukking!

Als adem- en zangcoach 'straf' ik zo'n houding overigens direct af - want je knelt je bovenlijf behoorlijk af met je armen en knieën moeten een beetje van het slot - maar er kwam geluid uit de beste man en ook aardig wat. Dat durf ik nu na al die jaren wel te zeggen.

Maar ondanks hun zangkwaliteiten schaamde ik mij kapot voor ze en ze moesten weten wat ze ons aandeden. Mijn zus en ik sommeerden mijn vader op te houden met schetteren, maar dat deerde hem niks. Het leek zelfs of hij onze weerstand wel vermakelijk vond.

We hadden er ook nog eens dubbel last van, want het zondagse patroon van mijn vader was ook de buurtkinderen niet ontgaan. Die stonden steevast op zondag voor ons huis mee te blèren.

Ik vind de zondag nog steeds geen leuke dag.

Mijn ouders hebben mij altijd gestimuleerd om meer met zingen en piano spelen te gaan doen. Een conservatoriumstudie was dan ook een van de opties. Maar ik was zo tegen de 18 jaar, had mijn jarenlange pianolessen al aan de wilgen gehangen en had echt geen zin in urenlang studeren op het klavier. Puberzaken gingen voor.

En het zingen... tja, daar zat een smet op; het afzetten tegen mijn ouders en mijn oudere zus die het maar niks vond. Uiteindelijk was zij dan toch degene die mij veel later een duwtje in de richting heeft gegeven om zanglessen te gaan nemen. En zo ben ik dan toch de muziek ingegaan als zangeres en later als coach.

Veel clienten die voor zangles komen, hebben net zo'n verhaal, over schaamte. "Mijn broer vond dat ik een scheef gezicht trok als ik zong", of "volgens mijn vader kan ik niet zingen", of "ik durf geeneens op een verjaardag te zingen of voor mijn kinderen".

En dat is zo jammer, want of je nou wel of niet voor publiek wilt optreden of gewoon voor jezelf, zingen is gewoon heerlijk ontspannend!

Zelf ben ik al jaren de schaamte voorbij als het om zingen gaat. En toch kan me verplaatsen in mijn clienten, die dan op latere leeftijd ruimte geven aan hun weggestopte verlangen en de stap zetten om zangles te nemen. Ja en nou en, als je daar jaren voor nodig hebt!